Verslag van de Helletocht

Na weken aftellen was het gisteren eindelijk zo ver: De Helletocht in Kluisbergen (vroeger ‘omloop van Kluisbergen’). 

Zoals beschreven op de website ‘Een stevige kuitenbijter, met op het menu: Calmont, de Kluisberg, de Helle, Heynsdaele, Hotond en Pironpad. Met een prachtige beeldentuin en kunstgalerij langs het parcours.’ Een mooie maar pittige wandeling van 50 km met meer dan 1000 hoogtemeters, dat lijkt plezant! En tevens dé voorbereiding op de Dodentocht in augustus. 

Lukt de Helletocht, dan de Dodentocht zeker ook. Door de hellingen staan de 50km namelijk ongeveer gelijk aan een plat parcours van 100km.

Vrijdag begonnen de zenuwtjes al wat te komen. De Helletocht is geen wedstrijd maar toch voelde ik een aanwezige spanning, want dit was wel 1 van de dé 2 grote testen om te zien wat ik in m’n wandel-mars heb.

Mijn gekend mechanisme wanneer ik iets moet bewijzen of presteren trad al snel in gang. ‘pff, Ik moét dit niet doen hé, ik kies er zelf voor.’ ‘Ik doe het gewoon niet, ik wandel wel zélf 50 km’. Weerstand om om 6u op te staan om zeker op tijd te zijn want starten kan enkel tussen 6u30 en 8u.  

Ook die nacht was een ‘helse’ nacht. De slaap niet kunnen vatten, net omdat ik vroeg op moest. Steeds dezelfde droom over de inschrijvingstafel niet vinden, te laat komen, te verdwalen of alleen te zijn.

Wonder boven wonder ben ik zaterdag wel goed opgestaan, flink stipt om 6 uur. Niet te veel tamelen, doordoen en proberen de juiste keuzes te maken qua schoenen, kousen, kledij en bevoorrading. 

Mijn opgestelde schema was: 6u opstaan, om 6u45 toekomen in Kluisbergen, inschrijven en tegen 7u ben ik de baan op!

Grappig hoe ik al vroeg in de morgen werd geconfronteerd met mijn zwakke inschattingsvermogen qua nodige tijd tussen opstaan en me inchecken in Kluisbergen. Opstaan: check, vertrekken om 7u: niet check!

‘Je moet alles plannen en klaarleggen de avond voordien, dan kan er niks fout lopen’ zei Greg. Hij heeft waarschijnlijk gelijk, maar da’s buiten mijn hierboven geschreven vervelende weerstand gerekend. Die wil namelijk niks klaarleggen de avond ervoor.

Ik koos ervoor 1 van mijn 2 paar wollen wandelsokken, aangeraden door AS Adventure voor lange wandelingen, aan te doen en een extra paar gewone sportsokken mee te nemen. Mijn bergschoenen aan te doen en gewone wandelschoenen (Hoffs) mee te nemen, 2 exsited-flessen water en een aquarius, een chocoladewafel en een naked-reep. Mijn afritsbare wandelbroek, een sport T-shirt en mijn roze superdry-trui daarboven, m’n zonnebril en hop, on y vas!

Greg voerde me naar Kluisbergen en parkeerde de wagen dichtbij zaal Brugzavel, waar de inschrijving doorging. ‘Ik zal een foto trekken van de locatie, zodat je hem gemakkelijk terug vindt na het wandelen.’ Wat kent hij me goed!

We gingen samen naar de inschrijvingstafel, waar de darmen al goed begonnen te bewegen. Greg weet dat ik liever zo’n zaal niet alleen binnenstap en bleef dichtbij tot aan de ‘départ-lijn’.

Daar scheidden onze wegen: Greg had zijn fiets mee in de wagen, om zelf een fiets- en looptraining aan te vatten ter voorbereiding van zijn Iron Man komende zomer. 

Daarna ging hij nog helpen bij de Vitori-koers in Zwevegem, waar ik hem later die dag terug zou ontmoeten.. of toch in mijn hoofd. ‘Tegen 16u-16u30 zal ik waarschijnlijk klaar zijn en dan kom ik ook naar Zwevegem.’

Dat had ik namelijk wel gedaan: uitgerekend. Ik wandel zo’n 6km in een uur, dus 16u30 is ruim gerekend. Humhum…

Na een sanitaire stop en het vullen van de helletocht-waterzak die alle deelnemers bij de start kregen, drukte in de startknop van mijn sporthorloge in en vertrok met de glimlach.

Al na een halve kilometer passeerde ik een ouder koppel die met een gepensioneerde vriend de 25 km zouden stappen. We raakten al snel aan de praat over de dingen des leven en ik merkte dat het trio graag even met z’n vieren door wilde stappen. Na een kilometer stonden ze in schuim en zweet, dus paste ik mijn tempo aan, ook al was dit volgens hen niet nodig. De gepensioneerde vriend wilde ook mijn vriend zijn en liep de voeten onder zijn lijf om het gezellige praatje te kunnen behouden. 

Bij de eerste bevoorrading, ging ik mijn verdiende suikerwafel ophalen en hoorde mijn naam. Ik draaide me om en helemaal onverwachts zag ik een gekend gezicht. Dat van Sofie, waar ik enkele jaren geleden samen toegepaste psychologie mee studeerde. Zij en haar vriend zagen mijn eerdere social-media posts, werden enthousiast over de Helletocht en besloten last minute mee te doen. 

Ik liet mijn eerdere wandelkompanen achter op de scheiding tussen 25 en 50 km en besloot even in het zog te wandelen van een heel gemotiveerde oudere man die een T-shirt droeg van de Sloebertocht. Een wandeltocht van 60 kilometer, ergens in juni. De man wandelde voor zijn leven, haalde ieder die in de weg stond tussen hem en de finishlijn (45km verderop) in en imponeerde met de reuzestappen die zijn lange, gespierde benen zetten.

Hij voelde me ademen in zijn nek en keek af en toe achterom. ‘Wie is die vervelende schaduw die profiteert van het door mij gebreidelde pad?’

Na 2 km zag ik het achterhoofd van Sofie en haar vriend en sloot me bij hen aan. 

We hadden veel te vertellen en de kilometers vlogen voorbij.

We besloten bij elkaar te blijven, zolang onze tempo’s matchten en keken vooruit van bevoorrading naar bevoorrading. Sofie kende deze namelijk zo goed als vanbuiten. ’Nu gaan we naar de spek met eieren en daarna komt de banaan. Bij de banaan zijn we in de helft.’

De spek en eieren-stand was er 1 uit de duizend: de muziek was van op 100 meter afstand te horen, de vrijwilligers bedienden ons met de brede glimlach op verse koffie en de boterhammen waren rijkelijk belegd met dikke omeletten. 

De sfeer zat er dik in en we waren in form! Op naar de volgende 5 km en de banaan die symbool stond voor het midden van de tocht.

We gingen terug en zochten uit waar het misliep. Hoogstwaarschijnlijk op de kruising waar mijn garmin flipte en een noodnummer probeerde te bellen omdat hij een ongeval detecteerde. Deze rare gebeurtenis slorpte onze aandacht op waardoor we dat ene stomme bordje misten. 

Maar niet erg, anders leerden we misschien onze nieuwe kompanen Klaas en Carlo niet kennen en misten we hun leuke gezelschap gedurende de volgende 36km die ons te wachten stonden.

Hoe gezellig het ook was met z’n vijven, af en toe schoten we toch in een paniekje na op te merken dat er in de verste verte geen wandelaars meer te zien waren. Noch voor, noch achter ons. Hoe ver zijn wij in godsnaam afgeweken van het pad? Alvast niet de 500 meter zoals de man in de rustpost beloofde. 

Om 21u zijn we uiteindelijk toegekomen waar we 13 uur eerder vertrokken. Ergens verwachtten we een groots onthaal, het Nieuwsblad om ons heroïsch verhaal neer te pennen, luid applaus en een voetmassage. De realiteit bracht een buff en een rijsttaartje. 

Na 5 minuten zitten besloot ik richting auto en huis te vertrekken, want het zitten bracht geeuwen en uitputting met zich mee. 

Thuis nam ik een warm badje en een kommetje skyr, onder toeziend oog van de hubby, en vertelde het avontuur van die dag. 

De voeten deden pijn, mijn rechterknie had het heel zwaar tijdens de afdalingen de laatste 25 km en de ogen voelden zwaar.