Verslag Marathon de Paris

Deze keer had ik echter een hele goede voorbereiding achter de rug en kon geen enkele van deze redenen als excuus gaan tellen. Sterker nog, ik stond nooit beter voorbereid aan de start. Sinds oktober 2021 train ik tot vijf keer per week in de drie verschillende triatlon sporten. Ik heb een trainer, Sander Cordeel van Vitori, die leuke & gevarieerde trainingsschema’s maakt. Ik ben ook iets meer dan 3 kilogram afgevallen en ik heb geen blessures gehad. En toch kreeg ik in de laatste zeven dagen opnieuw bezoek van het faalangst-beestje. 

Op donderdag kwam gelukkig de verlossing bij m’n osteopaat Bram Demuynck. Er zaten zoals gewoonlijk enkele blokkades in heup, rug en nek. Bram maakte deze los en bijna instant voelde ik al beterschap in m’n lichaam. Op vrijdag kreeg ik dan nog een bemoedigend telefoontje van coach Sander. ‘We zetten alles in op frisheid’, zei Sander. Dat betekende dat ik geen looptraining van 45’ meer moest doen op vrijdag voor de marathon. Op zaterdag werd ik wakker en voelde ik me al een stuk frisser en had ik veel meer energie en zelfs een beetje goesting in de marathon. Ook de enorme mentale steun van Sophie hield me al de hele week op de been. 

Op zaterdag vertrokken we om 10u vanuit Kortrijk richting stad van de liefde. Rond de middag kwamen we aan in Parijs en genoten we van het zonnetje. We gingen inchecken in het hotel en daarna met de metro richting de hallen van Parijs om m’n rugnummer af te halen. Wat een ervaring, alles was supergoed georganiseerd en alle medewerkers waren heel vriendelijk. Qua grootte kon het je het vergelijken met de jaarlijkse fietsbeurs Velofollies in Kortrijk. Het leukste van de beurs vond ik de parcoursvoorstelling door twee grappige speakers. Ze toonden via een interactieve video alle sleutelpunten van de race. Ze vertelden welke historische gebouwen, bevoorradingen, hellingen en afdalingen ik kon verwachten. Stilaan begon m’n vertrouwen en vooral m’n goesting wat terug te komen. 'Het zal wel lukken’, begon ik te denken. En dan bedoelde ik vooral ‘uitlopen’. 

Na het passeren langs de Bastille en Café Milou gaat het stilaan licht omhoog voor enkele kilometers richting Bois de Vincennes en het Chateau de Vincennes (wauw!). Op het 10 kilometer punt klokte ik af op 50 minuten en 24 seconden., perfect op schema dus. M'n vertrouwen begon te groeien en de benen voelden nog redelijk fris aan. M’n hartslag was zelfs nog nauwelijks boven de 150 gegaan. Het weer was ook nog eens bijna perfect. Fris en zonnig. Het mocht hoogstens nog een graad of 3-4 warmer zijn. Na 15 kilometer passeerden we de indrukwekkende Hippodrome de Paris-Vincennes.

Na 15 kilometer klokte ik af op 1u15, nog steeds perfect op schema. Ik bleef ook maar mensen inhalen. Ik moet er duizenden ingehaald hebben en ik werd maar door enkele tientallen ingehaald, ook dat gaf moraal. Rond kilometer 18 zag ik een prachtige roofvogel in duikvlucht en moest ik voor het eerst (en niet voor het laatst) aan Sophie denken. Om de vijf kilometer was er ook een Vittel stand, ik heb nog nooit zoveel gedronken tijdens een marathon, en maar best ook. Ik denk dat dit de een van redenen is waarom m’n benen zo lang niet-verkrampt aanvoelden. Water = life.

Van de Bastille is het in rechte lijn naar de boorden van de Seine. Vanaf dan was het uitkijken naar kilometer 27,5. Tijdens de tweede passage aan Place de la Concorde zou Sophie staan supporteren. Na 25 kilometer klokte ik af op 2 uur en 4 minuten, een lichte voorsprong op m'n ideale schema. Op kilometer 26 liep ik met 5’57 m’n traagste kilometer omdat ik even een sanitaire stop maakte aan de Seine. En toen was het zover: ik zag Sophie in de diepte staren. Ze keek al tientallen meters recht in m’n richting, maar pas op 2 meter voor haar neus herkende ze me. Ik gaf ze een dikke kus en kreeg moral om de laatste en lastigste fase van de marathon in te gaan. 

In de zone langs het water moesten we ook enkele lange tunnels nemen en zag je ook af en toe de keerzijde van de marathon-medaille. Ik zag tot 2 keer toe iemand slecht komen. Een oudere man lag op de grond en werd verzorgd door enkele toeschouwers, een andere (jongere) man zag ik gewoon struikelen en achteruit vallen van uitputting. Ook hij werd meteen verzorgd door de juiste personen. Gelukkig maar, want anders ging ik moeten stoppen om die man te helpen. Er waren nu ook tientallen mensen aan het wandelen. 

Aan kilometer 30 zat ik nog steeds op schema: 2u31. Vanaf nu zou ik het dus op karakter doen. Ik besliste voor mezelf dat ik eerst nog ging proberen rekken tot het 3u punt, dat zou ongeveer tot kilometer 36 moeten zijn. 

Tussen kilometer 32 en 36 was er opnieuw een stevig stukje bergop. De speakers hadden me hiervoor gewaarschuwd. In het begin van het Bois de Boulogne was het ergste stuk. We moeten dichtbij de terreinen van Rolland Garros gelopen hebben, maar dat heb ik niet meer gezien door de focus op de laatste loodjes. De bovenbenen begonnen vanaf dat punt heel veel pijn te doen en de energievoorraad was ook zo goed als op. 

Maar op die helling ging vanalles door mijn gedachten. Er waren veel redenen waarom ik niet mocht opgeven. Bv het groepje lopers dat ik inhaalde die een gehandicapte jongen voortduwde. Of de gedachte aan Stefaan Stamper. Of de 'mental toughness’ regel van m’n vrienden. Of voor mezelf. 

Na de aankomst wou ik zo snel mogelijk bij Sophie zijn. We hadden afgesproken aan het grote scherm. Ik moest dan wel eerst nog door de aankomstzone strompelen. Ik haalde snel m’n t-shirt, at een banaan, nam een medaille mee en dronk nog twee flesjes vittel. Ik had m’n eindtijd nog niet kunnen zien, maar volgens horloge had ik zelfs 43,64 kilometer gelopen. Ik wist dat het goed zat. Toen ik bij Sophie kwam, vertelde ze m'n resultaat. Ze had het perfect kunnen volgen via de app. M'n gsm stroomde ook vol met berichtjes van vrienden en familie. Ik heb het gehaald! 

M’n eindtijd is officieel 3u36. Een gemiddelde pace van 5:07 minuten per kilometer. Een verbetering van m’n PR met 15 minuten. Ik zit in de top 8000 bij de mannen. Wow. Ik kan dus alleen maar super tevreden zijn over m’n prestatie in m’n eerste doel van het jaar. Volgens Strava is m'n tijd zelfs 3u34. 

Tijdens m’n vierde marathon kwam alles samen. Ik had de beste voorbereiding, het was het mooiste parcours, ik heb m’n beste tijd, het was perfect weer, .. Beter doen wordt moeilijk en hoeft ook niet meer.

Mijn conclusie is ook dat ik meer zelfvertrouwen moet hebben in m’n mogelijkheden. Als ik de trainingen doe in de voorbereiding, dan moet het ook lukken op de wedstrijddag. Dat sterkt me voor de Iron Man van Kopenhagen waar niet alleen marathon op het programma zal staan maar eerst ook 3,8km zwemmen en 180k fietsen.