Verslag van een memorabele dodentocht

Na die eerste 30 km voelde ik me helemaal niet toppie met de zeurende pijn in m’n heup en besloot ik toch een ibuprofen te nemen. Dit verlichtte ietswat, wat me terug hoop gaf dat het niet blijvend zou zijn. Ik had ook al even contact met een enthousiaste Sander Cordeel, die ongeveer thv km 30 van het parcours aanwezig was op een trouwfeest. We deelden onze locaties en net na dat Greg en Jolien me vergezelden zag ik een springende, zwaaiende man en vrouw in avondkledij: Sander en Thelma! Het was 3u en hun energiepijl zat nog hoog, wat het mijne ook terug opkrikte. Ik aanvaardde een bloemetje van Sander om met me mee te dragen en behandelde het als een heiligdom in de verdere tocht.

Een mooie roze toets in het zwart van de nacht.

Tussen 3 en 6 zouden Greg en Jolien een dutje doen en was er dus even een interactiebreuk. Dit was helemaal oké voor mij, ik kreeg al de hele avond vele boodschappen via social media en had ook daar al even gedeconnecteerd.

Ondanks de constante massa volk, feestjes van toeschouwers langs de weg en kermismuziek, voelde ik me redelijk alleen. Ik heb met niemand gepraat, luisterde geen muziek of podcasts, sloot me niet aan bij anderen. Maar dit was ook mijn vooropzet: het wandelen in stilte, tijd om te denken en te voelen. Vertragen en vol in het moment stappen.

Ik ben de nacht doorgegaan zonder veel besef. Als ik nu terugdenk lijkt het alsof het nooit gebeurd is. In het moment zelf, ging het vast tergend traag vooruit. Rond de zonsopgang was het echt genieten. Ik wandelde net in het groen toen de zon kwam piepen. Wat is die zonsopgang wonderlijk mooi!

De zon komt eigenlijk niet piepen, de zon ís er. Is zij wakker, mag iedereen het geweten hebben. De zon roept het leven terug in gang. De hanen kraaien, de vogeltjes beginnen aan hun eerste vlucht van de dag en hier en daar loeit een koe in de verte. GENIETEN!

In de vroege ochtend, rond 5u30, ging ik in op het voorstel van m’n zus en belde ik haar op voor wat morele steun. ‘Bel maar wanneer nodig, mocht ik vrij zijn, zou ik toch sowieso een stuk meegestapt hebben’. Ik wachtte tot een menselijk uur en we praatten een half uur lang over koetjes en kalfjes. Heel fijn om ook af en toe te kunnen klagen over wat moeilijk liep, maar ook samen de zonsopgang te kunnen bewonderen, elk van op ons eigen plekje. Thx sis!

Ik vind opnieuw contact met Jolien en even later ook met de hubby en krijg te horen dat mijn mama en Jan ook op het punt staan te vertrekken naar Bornem. Alsook Fiona en Matthias, die de aankomst voor geen geld willen missen. 

Iets om naar uit te kijken: bekende gezichten. Ik geniet van de groene zones onderweg, maar merk dat we terug meer richting ‘beschaving’ en dus ook ‘asfalt’ stappen. Na zo’n 55 km stappen, waarin de heup zichzelf steevast in de picture zette, kreeg ik opnieuw een dip. Geen haar op mijn hoofd dat er ook maar aan dacht om te stoppen, zeker omdat het ‘maar’ 65 km was. Maar die vervelende, steeds aanwezige pijn gooide een paar kilo’s roet in het eten en weegde op ‘de moral’.

Ik besloot een tweede ibuprofen te nemen, want de kleine stukjes ‘bergop’ en ‘bergaf’ nepen me exra hard in de bil, waardoor ik verschillende keren door de heup zakte. Ondertussen gingen m’n knieën ook niet meer zo gemakkelijk akkoord en begon ook daar een zeurende pijn. 

Op dat moment voelde ik me in één klap 20 jaar ouder en helemaal niet sterk. ‘Het mag dan gedaan zijn’ was dan ook een gedachte die ik niet kende uit eerdere wandelingen. Normaal geniet ik hiervan…

7 km voor de finishlijn kwamen Jolien en Fiona me tegemoet. ‘Wat ben ik ongelooflijk fier’, aldus Fiona en de daaropvolgende waterlanders van Sophie.

‘Ik heb zo’n pijn aan m’n heup’, was alles wat ik kon vertellen over de voorbije nacht. Dit maakte me boos en bezorgde me tegelijk een tweede adem. Ik versnelde richting de laatste rustpost, propte wat eten in mijn mond, stak voor aan de wc’s en vertrok terug. Het laatste uur was mijn snelste wandeluur. 

De aankomst lonkte, ik was koppig en boos op mijn lichaam en dat ik niet kon shinen in wat ik zo graag doe. 

Ik haalde de één na de ander in, elke sproeier en douche meenemend, strak gericht op aankomen voor de uitgerekende tijd. 

Fiona, Jolien en de pijn konden niet meer volgen. Ik liet ze allen achter en kon weer lachen. 

Aan de finshlijn stond Greg klaar met de gsm in de hand. ‘Je bent er! En zo snel plots!’ Een uur vroeger dan vooraf uitgerekend kwam ik om 10u38 toe. 

Na (echt waar) even aanschuiven om de tent binnen te geraken, ontving ik mijn diploma, medaille en pinnetje van ’1e keer’.

Bekijk hier de beelden van de finish