Nacht van Vlaanderen

Vandaag is het zondag 19 juni in de middag. Ik ben terug mee in tijd en ruimte. De voorbije dagen was dit een beetje anders want vrijdag had ik een dag opleiding rond agressie op het werk, tot 16u30, om daarna tegen 19u in Torhout te zijn. Want daar zou ik anderhalf uur later van start gaan voor een nachtelijke wandeling van 42 kilometer: De Nacht van Vlaanderen.

Na de Helletocht, die  niet alleen meer kilometers telde maar ook een straffer parcours was, zag ik het wel zitten. Ik was enkel bezorgd over de vermoeidheid die op voorhand al aanwezig was na de werkweek en het tekort aan tijd om nog snel een powernap te doen.
In Torhout aangekomen zat de sfeer heel goed: veel supporters langs de weg, een grote ingerichte tent met een groot aanbod eten en drinken en gestructureerde wegwijspunten. 

Na het afhalen van mijn borstnummer at ik nog snel een half broodje smos en dan zat er niks anders op dan wachten. Gelukkig was mijn grootste supporter, m’n ventje, mee om me gezelschap te houden en af te leiden. 

Naast de vermoeidheid waren ook mijn vervelende darmen terug een ‘partypooper’. Voor de start zocht ik verschillende keren het toilet op en was ik bezorgd dat dit de komende nacht hetzelfde zou worden. Daarnaast schoot me ook pas bij aankomst in Torhout te binnen dat in de voorbereidende e-mail stond dat je ‘zeker een lichtje moet meebrengen’. Dit omdat delen van de wandeling door bossen loopt en natuurlijk om de nacht te overbruggen. Oeps.

De eerste kilometers wandelde ik alleen, genietend van de omgeving maar ook een beetje zoekend naar een eventuele wandelpartner. 

Er passeerde me reeds vroeg een jonge vrouw met een trekzak, wandelstokken, bergschoenen en koptelefoon op de oren. ‘Nog een lonely walker’ dacht ik. Na een kilometer of 5, wandelaars inhalend en het eigen tempo ondertussen vastgelegd, kwam ik opnieuw naast het meisje terecht. We wandelden alleen naast elkaar achter 2 tetterende dames en bleken hetzelde tempo te hebben. Na het uitwisselen van een glimlach en het zoeken naar een ‘beginzin’ merkte ik op dat het al wat donker was in het bos. Het meisje was echter aan het luisteren naar een podcast (van de volksjury leerde ik later) en gaf geen antwoord. Beetje akward wreef ik even over mijn nek en voelde dat het niet zo gemakkelijk zou zijn als tijdens de Helletocht om gezelschap te vinden. 

Na 20 minuten ongemakkelijk naast elkaar wandelen trok het meisje haar koptelefoon naar beneden en vroeg of ik ook alleen was. Dit was het begin van de volgende 35 kilometers samen op weg. 

Het was een korte nacht. De zon ging onder om 22u en kwam terug tevoorschijn om 5u30. Het koelde ook amper af, ik geloof dat ik 1 uurtje mijn trui aantrok en het toen nog 18 graden was. Het meisje en ik praatten kilometers- en uren lang over van alles en nog wat en merkten pas aan de rustpost van 15,9 kilometer (yoghurt en fruit) dat we elkaars naam nog niet kenden. 

Tussen kilometer 20 en 25 sloeg de eerste vermoeidheid toe. We leefden op dat moment toe naar de volgende rustpost (24,1km), waar we een belegde sandwich en koffie zouden krijgen om er ‘weer door te komen’. Maar daar toegekomen was de koffie net op en de nieuwe nog aan het doorlopen. 

Dan maar even in het gras liggen. 

Na die eerste dip werd ik naar mijn gevoel nooit meer 100% wakker en voelde ik veel vroeger dan in de Helletocht meer lichamelijke lasten. Mijn voeten deden al pijn, mijn linkerheup knakte en mijn rechterknie werkte niet zo vlot mee. 

Door te blijven praten en lachen en het nodige filosoferen onder de sterrenhemel, bleven we doorgaan en de vermoeidheid verbijten. Van rustpost naar rustpost. Ik voelde dat Ulrike het met momenten echt lastig kreeg en besloot niet te veel naar tijd te kijken, maar ook voldoende rust te nemen wanneer de gelegenheid er was. Dit was namelijk háár doel waar ze naar toe had gewerkt: De Nacht van Vlaanderen uitwandelen. En ik kreeg een subdoel bij: haar hier zo goed mogelijk in ondersteunen.

We hielden elkaar scherp maar de stiltes werden langer naarmate de kilometers verstreken. De laatste 15 kilometers leken pakken langer dan de voorbije 27,5 en de voorlaatste rustpost lag op 7 km van de voorgaande. Dit was te ver op dit punt van de tocht. Gelukkig stak de opkomende zon ons een hart onder de riem, waardoor ik een tweede (of ondertussen mss al 4e of 5e) adem leek te vinden. 

Daarnaast stond mijn hubby me als verrassing op te wachten langs de weg, rond km 32. Op zich een heel leuke verrassing maar toch kon ik niet zo enthousiast zijn hierover als ik eigelijk wilde. Want die frisse, enthousiaste babbelkous voelde aan als een indringer. Een overlevende tussen the Walking Dead. Na 4  km samen, namen we terug afscheid en zetten we de laatste 7,6 km in. 

De uitgerekende aankomsttijd van 4u lag al even buiten bereik dus zetten we een nieuw doel: 5u30. Dit kon nog lukken.