Verslag Ironman Kopenhagen

Op vrijdag stond maar één ding op het programma: m’n paps zou m’n fietsgerief komen brengen naar het hotel. Dat deed hij en we spendeerden een uurtje samen. Verder deed ik niets anders dan platte rust op het bed. Thank God for wifi & netflix. Ik bleef zelfs in het hotel om te eten. Ik denk dat ik maximaal 500 stappen gezet heb. Spijtig genoeg moest ik daardoor wel een dikke hamburger met frieten eten :) 

Op vrijdagavond vertrokken Sophie & Jolien met de camper vanuit Deerlijk richting Kopenhagen. 

Om 12u ben ik m’n fiets en wisselzakken gaan inchecken in het Ironman Village. Daarna ben ik richting centrum gefietst waar ik een aantal uren met paps en Greet doorgebracht heb (bedankt voor de lunch hé!). Ik heb ze met de fiets wat rondgeleid in m’n nieuwe favoriete Europese stad. Rond 17u kwam Sophie dan toe met de camper en spraken we af aan het hotel. We hebben er een korte avond van gemaakt, omdat iedereen nog steeds heel moe was. We zijn ergens in de buurt een spaghetti (of wat had je gedacht) gaan eten en dan terug richting hotel afgezakt. 

Om 5u40 werd ik uit mezelf wakker na een woelige nacht (ik kon uiteraard niet al te goed slapen). Ik deed m’n tri-suit aan en ging meteen ontbijten. Ik liet de deur op een kier zodat Jolien een douche kon komen nemen. Tijdens het ontbijt voelde ik me al vrij goed uitgerust en was ik totaal niet nerveus. Het weer was zo goed als perfect en ik verlangde om te kunnen beginnen aan de wedstrijd. Rond 6u40 brachten Sophie en Jolien me met de camper naar de start. Ik ging eerst m’n banden oppompen en daarna ging ik naar m’n blauwe wisselzak (transitie zwem-fiets) en stak er nog wat dingen in die ik vergeten was de dag er voor. 

Daarna ging ik naar de swim-warm-up zone om het water al eens aan te voelen. Er ging hier een unieke sfeer van nervositeit, goesting en angst. Ik voelde zelf nul komma nul nervositeit, eerder een rust en het besef dat ik er klaar voor was. Ik genoot van de omgeving, van de andere atleten en van de opzwepende supporters in en rond de startzone. Om kwart voor acht stond ik met m’n witte muts klaar bij de laatste groep aan de rolling start en mocht ik het water bijna in. 

Toen ik officieel langs de startboog liep, voelde ik een shot adrenaline door m’n lijf gieren, heerlijk! Ik vertrok rustig en probeerde op m’n techniek te letten richting eerste boei. Al snel voelde ik me heel goed, maar zwemmen in open water is niet zoals in het zwembad. Door het gebrek aan lijntjes en een licht inlopende duikbril zag ik niet heel goed waar ik heen moest en heb ik toch minstens honderd meter extra gezwommen. Ik besefte snel dat ik in een te trage groep gestart was, want ik liet bijna alle witte mutsen meteen achter me en haalde niet alleen groene, maar uiteindelijk ook veel paarse mutsen in. Dat gaf me vertrouwen, vooral ook omdat ik echt aan het genieten was van het gevoel van het water. Het voelde heerlijk aan, ideale temperatuur, niet te veel golven, niet te veel zout, geen pijn in de schouders, weinig vuisten en schoppen. Het was echt de leukste zwembeurt van m’n hele leven. Ik voelde ook dat ik veel overschot had, ik heb het niet gemeten, maar volgens mij steeg m’n hartslag nooit boven 120.

Op sommige bruggen stond een aanduiding van hoeveel meter we al gezwommen hadden. Ik wist ook dat het keerpunt rond de 1500 meter lag. Maar op een bepaald moment kreeg ik een kick toen ik dacht dat ik nog een brug onder moest en nog een stuk verder moest, maar bleek dat ik al aan de laatste keerboei was en misschien nog 500 meter moest zwemmen. Ik sprintte deze laatste hectometers naar de wisselzone, puur op euforie. Toen ik uit het water kwam zag ik meteen Hans. Opnieuw kreeg ik een shot adrenaline en wist ik dat alles perfect begonnen was. M’n enige (kleine) foutje was dat ik geen gelleke nam voor de start. 

Eens vertrokken kwam ik snel in m’n ritme. Ik begon meteen met eten & drinken (repen en water). Na een paar kilometer zag ik Sophie en Jolien voor het eerst staan, ik ging een high-five geven maar kreeg onder m’n voeten dat ik door moest fietsen :) 

Een week voor de race zag het er naar uit dat er 4 beaufort wind zou zijn, op de racedag was het gelukkig maar 2 beaufort, oef! Het eerste deel (40-tal kilometer) van het fietsparcours is noordelijk met een zijwind, constant langs de zee. Prachtige golvende wegen met uitstekende asfalt maakten het een waar plezier om te fietsen. Ik heb echt genoten. Onderweg zag ik heel veel Denen bezig met hun ochtendjogging of wandeling. Wat een fitte mensen zijn dat hier zeg. Er stonden ook vaak supporters met bemoedigende woorden voor elke atleet. 

Na 40 kilometer ging het parcours landinwaarts en daar voelde het zeer Ardeens aan. Heerlijke glooiende wegen met ook hier een toplaag van pure kwaliteit. De wind zat hier wel tegen, maar ik wist dat het maar een 20-tal kilometer duurde. Na 70 kilometer kwam ik dan op een grote gewestweg met de wind licht in het (zij)voordeel. Ook hier was het constant op en neer, maar nooit met zware stijgingspercentages. Zelfs de gevreesde helling van Geels Bakke voelde niet zo zwaar aan. 

Onderweg waren de bevoorradingen top. Ik dacht er meestal wel aan om de vrijwilligers een thanks toe te roepen. Ik heb een keer 25km zonder drinken gezeten, maar voor de rest had ik telkens ruim voldoende. Wat zijn die gels van Maurten ook écht goed. Ik at en dronk meer dan genoeg en m’n maag hield alles verbazend mooi binnen. Eén enkele keer ben ik gestopt voor een plasje, voor de rest heb ik 180km in het zadel gezeten met de handen in het tijdritstuur. Ik voelde zelfs geen pijn aan het zitvlak. 

Net voor de start van de tweede grote ronde zag ik Sophie voor een tweede keer. Ik wist dat ze daar zou staan en ik keek er dus al enkele kilometers naar uit. Tijdens de tweede ronde haalde ik alsmaar meer mensen in (eigenlijk heb ik de volledige dag 100 keer meer ingehaald dan omgekeerd), ik kon ook gemakkelijk m’n gemiddelde van 32,5 kilometer per uur aanhouden. Ik voelde me weinig verzwakken. Pas in de laatste 10 kilometer begon ik uit te kijken naar het einde van de fietsproef. Die laatste 10k waren ook vol tegenwind, en ook de enige plek waar ik bewust wat gestayered heb. Ik kon ook moeilijk anders, want het was er op dat moment erg druk. Een beetje zeuren kan geen kwaad zeker :)

Er stonden allemaal jonge gasten klaar om de fietsen aan te nemen van de atleten, cool! Ik kon daardoor meteen doorlopen naar m’n rode wisselzak met m’n schoenen in. Toen ik neerzat om m’n schoenen te veranderen voelde ik de hitte meteen in m’n rug branden. Ik deed een kort praatje met een collega atlete die de warmte niet meteen zag zitten. Ik weet van mezelf dat ik er wel redelijk tegen kan, ik ben dan ook een zomerkindje :) Achteraf bekeken waren het vooral de eerste 25 kilometer die heel warm waren, daarna koelde het wel goed af. 

Het parcours van de marathon bestond uit vier keer een lus van iets meer dan 10 kilometer dwars door het centrum van Kopenhagen. Perfect, want door de lusjes kon ik Sophie & Jolien, Hans & Daphne (en gezin) en m’n paps & Greet, telkens verschillende keren zien per ronde. Daar keek ik enorm naar uit.

Ik voelde me wel nog heel goed bij de start van de laatste proef en ik probeerde traag te beginnen. Ik liep aan een lage hartslag toch nog steeds onder de 5 minuten per kilometer in m’n eerste kilometers en ik begon even te dromen van een tijd in (een stuk) minder dan 11 uur. De eerste vijf km had ik constant dat gevoel van overschot, maar begon m’n maag wel stilaan tegen te werken. Door de warmte en de overbelasting van de darmen begon het plots wat bergaf te gaan. Tot dan liep de race perfect, maar ik wist op voorhand ook al wel dat het een lastige namiddag zou worden. Achteraf zie je op de foto’s goed dat ik heel veel zout verloren heb. De geleden pijn is daardoor wel goed te verklaren. 

Aan de bevoorradingen die ongeveer elke 2,5 kilometer beschikbaar waren, nam ik vanaf dan enkel nog water + sponzen met water om af te koelen. Tussen kilometer 10 en 25 zag ik echt af van de maagproblemen en moest ik zelfs eens 5 minuten stoppen voor een hele stevige sanitaire stop (ik zal niet in detail treden) :) Daarna ging het wel beter met de maag, maar ik kreeg geen gels (of iets anders) meer binnen. De laatste uren waren daardoor echt een helse tocht. Ik heb toen heel veel gedacht aan ons goede doel, aan Stefaan en waarom we het deden. Toch bleef ik ook genieten. Opgeven of wandelen liet ik nooit in m’n gedachten toe. Ik vertraagde wel af en toe eens om even te stretchen en in de bevoorradingen wandelde ik wel. Appelsienen eten en water drinken lukten ondertussen opnieuw.

Telkens ik de finish passeerde voor een nieuwe ronde kreeg ik een kleine krop in m’n keel (je hoorde dan bvb ‘Rick, you are an Ironman’ en begon ik te denken aan mijn moment dat later zou komen), maar ik kreeg er ook opnieuw moed van om te blijven lopen. Rondom mij zag ik wel heel veel atleten die volledig kapot waren en wandelden. De walking dead noemde Sophie het. Ik riep ze vaak een ‘come on’ toe, maar het had weinig effect. Mijn doel was vanaf dan om binnen te zjin voor 19u. De laatste vijf-zes kilometer ging ik door de pijngrens heen en liep ik opnieuw onder de 6 minuten per kilometer. Pijn deed het toch, het kon dan evengoed wat sneller gaan. Afzien gaat ook. 

Na 11 uur en 22 minuten was het dan zover. Ik scheurde m’n borstnummer los en kwam over de finish met een oerschreeuw. ‘Greg, you are an Iron man’. Ik zag meteen Sophie en er vloeiden wat traantjes van beide kanten. Sophie kreeg m’n finishers medaille van de organisatie en deed ze rond m’n nek, één van de mooiste momenten van m’n leven. Daarna ging ik nog even op het podium staan voor een foto en ging ik naar het finishers-dorpje om m’n gratis vegi-burger en t-shirt op te halen. Daarna kwam ik op het centrale plein bij Sophie, Jolien, m’n pa & Greet. Ik gaf iedereen een dikke knuffel en ik voelde hun waardering en bewondering. Ik bedankte ze nog allemaal eens hard, want ze gaven me enorm veel steun bij de marathon. 

Na een uurtje namen we afscheid van m’n pa en het parcours en gingen we het materiaal ophalen. Ik droeg m’n finisher-tshirt met trots en we gingen nog een hapje eten & drinken (pizza en bier!). Ik liep nog uren op een wolk. Rond 21u fietsten we naar de camper en ging ik na een deugddoende douche voldaan slapen. Tijd voor recuperatie en vakantie.